Krajobraz Małej Trzódki
Nie bój się iść nisko, gdy góry krwawią czerwienią, A w mrokach cień jesienne doliny ukrywa, To rajskie łąki w promieniach się mienią, Zwiastując swym braciom, że nadchodzi zima. Nie bój się iść przy strumieniu, gdy wodę lód skuje, I szklaną skałą rześkie kaskady spowije, Z głębin skał woda szczelin wypatruje, Pod spodem w kamiennym korycie wciąż bije. Nie bój się iść lasem, gdy liście z drzew opadają, I wiele małych stworzeń do ziemi się chowa, Wszystkie istoty o przyszłość swą dbają, By z ciepłym promykiem móc zacząć od nowa. Nie bój się iść naprzód, gdy świat pod śnieżnym kożuchem, Wszystkie torfy i błota biel piękna zakrywa. Rozjaśnia tak ziemię delikatnym puchem, Spód zaś się topi i wodą przemywa. Nie bój się iść w nieznane, przez granit turni stromych, Gdzie zimna czerń głębin na nieostrożnych czyha, W lodowych głębinach szuka pogubionych, Każdego ożywia kto do Niego wzdycha. Nie bój się iść wysoko, gdy zbocza w dół spadają, I swojskie niziny przez lęk są oddalone...